پنداري دروغ نيست که بگوييم او مادري دلاور و پاک‌سرشت به پاکي فرشته‌ها داشت. لافي گزاف نيست که بگوييم پدرش علي نام داشت و بردن اين نام کافي است تا بدانيم از نسل کيست؟

جنت و رضوان و حور و کوثر، همگي آيت و نشانه‌اي از خوي وي است. او آبشاري است که از کوهي استوار چون على، در طبيعتي چون ام‌البنين جاري شد و در سرشاري از عطش سوخت. قهرمان نهر علقمه که شمس و قمر از نور جمالش خجل مي‌شوند، افسانه و اساطير نبود؛ مردي بود که مثل يک عَلَم هيچ وقت بر زمين نماند.
لقب «اَسَدُ الله الْغالِبْ» را چون علي بر او نهادند تا دوباره حمله‌هاي حيدري در ميدان‌ها تکرار شوند و هنوز بعد از اين همه سال، زير نور مهتاب، چهره‌اش در زلالي آب مي‌لرزد؛ گويي تنها بعد از خدا از آب مي‌ترسد. مردي که افسانه نيست.