صدايت را مي‌شنوم. از دانه دانه هر تسبيح، ‌از تار و پود هر چه سجاده، از خميدگي قامت هرچه محراب،‌از خاک هر سجده‌گاه، ‌صداي تو را مي‌شنوم. هرجا دست دعايي به سوي آسمان بلند مي‌شود، هرگاه آرزومند بي‌قراري پروردگارش را صدا مي‌زند، اين تويي که شنيده مي‌شوى.

تويي که کلمات دعا را بر لب‌ها تلقين مي‌کنى. تويي که زيباترين خواهش‌ها را در هيئت حرفي قشنگ در دهان‌ها مي‌گذاري و آن‌گاه خودت براي اين دعاهاي عاجزانه، آمين مي‌گويى. صداي تو را مي‌شنوم: «خداوندا تو حتي بر آنان که از تو درخواست نمي‌کنند و با خداوندي‌ات به جدل برمي‌خيزد نعمت مي‌بخشى. پس چگونه بر من عطا نکنى. مني که سائل درگاه توام و يقين دارم که تو خالق و خداوند عالمي»

تسليت باد سالروز شهادت امامِ لحظه هاي مناجات سبز صحيفه عشق و عرفان!